یادداشتی به مناسبت سالروز تولد آلفرد هیچکاک
یادداشتی به مناسبت سالروز تولد آلفرد هیچکاک
همیشه استاد
1.دولین مامور ویژه ای است که از سوی سازمان جاسوسی آمریکا مامور می شود آلیشیا که به تازگی پدرش را به جرم همکاری با نازیها از دست داده است را تحت نظر بگیرد.دولین در کشاکش های متعددی سعی می کند علاقه اش به الیشیا را بروز دهد اما تعلل او باعث می شود الیشیا در نهایت با الکس که سردسته گروه نازیهاست ازدواج کند و به این شکل با دولین همکاری کند.اما در نهایت الکس نیز متوجه قصد الیشیا می شود.حکایت عاشقانه ماموری به سوژه خود که همچنان در راس عاشقانه های جاسوسی تاریخ سینما قرار دارد.
2.مانی بالستررو نوازنده ای است که ناخواسته داخل ماجرایی می شود که جز خودش همه می دانند چیست.او را با یکی از سارقین اشتباه می گیرند و مانی در این مدت در هیاهوی انکارها و اصرارها سعی می کند خود را تبرئه کند.در نهایت با تبرئه شدن او حالا همسرش دچار افسردگی می شود.و این چنین تاوان شباهت خود را به خانواده و فرزندانش می دهد.
3.اسکاتی مامور بازنشسته ای است که دچار بیماری آکروفوبیا است.در این میان دوست قدیمی اش به او ماموریتی می دهد تا از همسر بیمارش مراقبت کند.اسکاتی موضوع را جدی می گیرد ولی نمی داند که خود در این بین بازیچه شده است.اسکاتی فریب می خورد و زن نیز بیشتر او را دچار شک می کند.دست آخر اسکاتی می ماند و زن که از آن پشت بام مخوف به پاین سقوط کرده و بدون هیچ بهانه ای اسکاتی را با انبوهی از تردیدها و ناباوری ها تنها می گذارد.
4.مارین کرین برای آنکه زودتر به وصال سام لومیس برسد پول های کارفرمایش را می دزد و از شهر خارج می شود و در راه در متلی اتراق می کند.اما نورمن بیتس ، صاحب متل که مبتلا به بیماریMPD (دو شخصیتی) است سرآغاز اتفاقاتی می شود که نه تنها جان ماریون را می گیرد که باعث قتل چند نفر دیگر نیز می شود.مادر نورمن که هشت سال پیش مرده در هنوز در همان هتل نگهداری می شود و نورمن نتوانسته او را از خود جدا کند.
اینها تنها نمونه هایی از بهترین فیلم های یک استاد سینماست.هیچکاک سینما را نه به دید یک ابزار که به مانند هنری متعالی می دید که به وسیله اش می توان ناگفته های بسیاری را بیان کرد و از سرگرمی هم غافل نبود.نکته اصلی هم اتفاقا همین بود.هیچکاک هیچ گاه از مهمترین جنبه سینما که همان وجه سرگرمی است غافل نشد و همواره در جدی ترین فیلمهایش هم طوری فیلم را ارائه می کرد که تماشاگران عام نیز ز فیلم لذت ببرند ابداعات او برای برخی فیلم هایش نیز از کارهای خاص او بود.فیلمبرداری صحنه نگاه کردن اسکاتی به آن پلکان مخوف،سکانس ناب سالن میهمانی بدنام که با نمایی از کلید در دستان اینگرید برگمن تمام می شود،شاهکار پلان سکانس فیلم طناب که در نوع خود بی نظیر است،صحنه های میخکوب کننده پرندگان،و بسیاری فیلم های دیگر که جز هیچکاک به نظر می رسد هیچ کارگردانی از عهده آنها برنمی آمد.نکته دیگر این است که هیچکاک در دروان فیلمسازی اش به ستاره ای بدل شده بود که جدای از ستارگان فیلم هایش نام خود او نیز برای مخاطبان کنجکاوی برانگیز و معیاری بود تا به استقبال آن بروند.حضور های کوتاه مدت هیچکاک در فیلم هایش نیز به عضو جداناپذیری در فیلم هایش بدل شده بودند و بعد ها حتی به یک سبک تبدیل شدند.حضور او در کنار آن متل کابوس وار فیلم روانی،حضور شیطنت آمیز و رقت بارش در میهمانی فیلم بدنام که گیلاس شرابی را تا انتها سر می کشد،و حضورهای کوتاه دیگری که هر کدام بیننده را با نقطه عطفی مواجه می کند تا تکلیف خود را با فیلم بداند.هیچکاک تا زمانی که فیلم ها و شاهکار های بی مثالش در سینما هستند، هست.او به فیلم هایش الصاق شده و از آنها جدا نمی شود.او همیشه استاد بوده و به مانند معلمی است در سینما که برگ تازه ای را در درام های عاشقانه و فیلم های معمایی به وجود آورد.حتی به نوعی تعلیق و عنصر مگافین را نیز او به سینما تزریق کرد.فیلم های او سراسر از تعلیقند و این با غافلگیری که بسیاری از کارگردانان آن را دستمایه قرار می دادند متفاوت است.تماشاگر فیلم هیچکاک از ابتدای فیلم در جستجو است،نگران است و مدام به این فکر می کند که سرانجام این شخصیت چه می شود.او مخاطب را فریب نمی دهد، او را به فکر و کنکاش وا می دارد.این راز مانایی فیلمسازی است که از تمام جنبه های سینما برای جذب مخاطب استفاده می کرد.
پنجره عقبی(1954)
