یکی به جای همه
منتشر شده در بولتن روزانه جشنواره فیلم های کودکان و نوجوانان اصفهان پروانه ها شماره 4
لینک این شماره نشریه پروانه ها
یکی به جای همه
گزارش دوبله همزمان فیلم های بخش بین الملل جشنواره
وارد سالن که می شوم صدای خنده بچه ها از هر گوشه ای شنیده می شود. نشسته اند به تماشای فیلم ازبکستانی "کلاه جادویی" که داستانی فانتزی دارد. پسر بچه های لحظه به لحظه با اتفاقاتی که در فیلم می افتد همراه می شود. دختر بچه ای هر از چند گاهی نگاهش را از پرده می دزدد و خیره می شود به گوشه سالن. چهار نفر در انتهای سمت چپ بالکن سینما همه تلاششان را می کنند تا به بچه ها خوش بگذرد. چهار گوینده با تجربه که به تنهایی جای همه شخصیت ها حرف می زنند. جای همه می خندند و جای همه شان نارحت یا عصبانی می شوند. صدای اصلی فیلم هم شنیده می شود.ولی آنقدر در بزنگاه های مناسب واکنش های درستی نشان می دهند و توجه مخاطب را جلب می کنند که به چشم نمی آید. شخصیت فیلم زیادند و دو گوینده زن تقریبا به شکل های مختلف، جای همه آنها حرف می زنند. دختربچه ای از مادرش اجاز می گیرد و می رود روی صندلی کنار میز گویندگان می نشیند. نگاهشان می کند و لبخند می زند. اصلا این حس به آدم دست نمی دهد که فیلم همزمان در حال دوبله شدن است.همان حس و حالی که هنمگام تماشای فیلم دوبله شده منتقل می شود اینجا هم ملموس است.
تماشای گویندگان هنگام دوبله فیلم خود،یک تجربه هیجان انگیز است. با فیلم دیدن در تلویزیون فرق دارد. حتی با فیلم های دوبله شده ای که در سینما پخش می شود. از آن جالب تر عکس العمل بچه هاست. کار سختی است و اگر بدانیم که این کار در روز چندین بار تکرار می کنند احتمالا نخواهیم توانست خودمان را جای آنها تصور کنیم. جای گوینده ای که در چهار روز روزی چندین نوبت در تمام مدت یک فیلم سینمایی پشت میز می نشیند، با چند چراغ مطالعه از روی متن می خواند و در لحظه حس کاراکتر های فیلم رابه خود می گیرد و مخاطب را وارد دنیای فیلم می کند. هر نفر جای چند نفر. جای کودک و پیر و جوان با نقش های مختلف.
امسال نیز چهار گروه مختلف برای دوبله فیلم های بخش بین اللمل جشنواره به اصفهان آمدند.بد نیست از زبان خودشان، این تجربه دشوار و در عین حال لذتبخش را بخوانیم.مریم شیرزاد گویند و مدیر دوبلاژ با سابقه، یکی از کسانی است که به این جشنواره آمده.او درباره کیفیت و حس و حال این تجربه می گویداولین بار من برای دوبله همزمان همراه آقای خسروشاهی و همسرشان خانم کاتبی به جشنواره رفتم و استقبالی هم که صورت می گرفت به نوعی حاصل از حضور ایشان و دوبلورهای قدر دیگری مثل آقای نوذری یا آقای مقامی بود. در گذشته تبلیغات بهتری برای فیلم ها انجام می شد و استقبال بیشتری هم صورت می گرفت.ولی مثلا سال گذشته که من رفتم،با اینکه دوبلورهای خوبی حضور داشتند ،کیفیت فیلم ها کمی پایین تر از گذشته بود.دوبله همزمان می تواند باعث رونق جشنواره شود و واقعا این جشنواره را بدون دوبله همزمان نمی توان تصور کرد.در حالی که کار بسیار سنگینی است.انرژی زیادی ازتان گرفته می شود.ولی در عین حال کار بسیار لذتبخشی است.مثل این می ماند که از یک بازیگر بپرسید جلوی دوربین بیشتر لذت می بری یا روی صحنه. تئاتر پاسخش قطعا صحنه تئاتر خواهد بود.و چون شخصا روی کارم وسواس خاصی دارم این سطح انرژی که از من گرفته می شود چند برابر هم می شود.اما وقتی توی سالن با استقبال تماشاگران رو به روی می شویم، مقدار زیادی از انرژی را در لحظه ازشان می گیریم. پرویز ربیعی دیگر دوبلوری است که به این جشنواره آمده و اتفاقا یکی از گویندگان فیلم کلا جادویی هم بود.او درباره این تجربه می گوید حدود بیست و یک سال است که برای دوبله همزمان به جشنواره فیلم کودک می روم.از این سالها یک سال در کرمان ،چند سال در همدان و بقیه را در اصفهان بودم.این حرکت زیر نظر بنیاد فارابی انجام می شود و جذابیت های خاصی دارد.تماشاگرانی که سالها فیلمها را در تلویزیون دیده اند و با صدای دوبلورها آشنا بودند حالا می توانند با آن صداها از نزدیک آشنا شوند و ببینید مثلا فلان صدای هنرپیشه را چه کسی می گفته است.بعضا پیش می آید بیش از اینکه فیلم را نگاه کنند برمیگردند و دوبلورها را نگاه می کنند و بعد از پایان فیلم می آیند سر میز گوینده ها و از آنها تشکر می کنند،امضا می گیرند و ابراز احساسات می کنند. دوبله همزمان برای کودکان و بزرگسالان جذابیت خودش را دارد. ضمن اینکه باید اشاره کنم این کار مقدمات و سختی های خودش را دارد و حتی به مراتب از دوبله داخل استودیو سخت تر است.یک گوینده باید به جای چندین شخصیت صحبت کند،صدایش را بالا بیاورد،پیر یا جوان کند.خب مردم از این کار خوششان می آید و برایشان جالب است.
نرگس فولاوند و ویدا شعشعانی نیز دو گوینده ای هستند که در اصفهان به دوبله فیلم ها مشغول هستند.شعشانی که سابقه بسیاری در دوبله دارد در همین رابطه بیان کرد من مدت زیادی است که به جشنواره کودک می روم.دو سال در همدان و یک سال در کرمان و بقیه را در اصفهان بودم.فقط یکی دو سال نرفتم از جمله سال گذشته.ولی چون دختر خودم هم در این کار است.پارسال او در جشنواره حضور داشت.به قدری مردم به هنرمندان احترام می گذارند و محبت می کنند که همه مان انرژی می گیریم.بعد از همه این سالها دیگر برایم کار سختی نیست.و به نظرم همه کسانی که در کار دوبله هستند و فکر میکنند از عهده این کار بیایند باید آن را تجربه کنند.استقبال هم هر چقدر که باشد چون عاشق کارمان هستیم از همان 20 نفری هم که توی سالن حضور دارند انرژی می گیریم. گروهی هم که همراهمان است بسیار خوب و با محبتند.گروهی که به خوبی می دانند باید چه کار کنند.چطور با هنرمندان رفتار کنند و در همه چیز دقت به خرج می دهند.برای همین زمانی که می خواهیم به سینما برویم می دانیم که همه چیز مرتب است چون پیش تر این دوستان مقدمات را مهیا کرده اند.امکانات هم به طور کلی خوب است.به هر حال جشنواره در یک شهرستان برگزار می شود و ممکن است یک جاهایی کم و کاستی وجود داشته باشد ولی به سرعت رسیدگی می شود و برای حل آن تلاش می شود..جشنواره برای کودکان است و ما هم به عشق کودکان و برای کودکان می رویم کار کنیم.چرا که بچه ها برای همه ما عزیزند.
فولادوند که برای دومین بار به این جشنواره می آید هم می گوید.استقبال از جشنواره بسیار جالب و عالی است.اصفهانی ها منتظر رسیدن جشنواره هستند و از هر نظر حضور در این جشنواره برایمان جالب بود.بسیار پیش آمده که هنگام دوبله بچه ها برمی گردند و نگاهمان می کنند.دختر بچه ها می آمدند نزدیک میز ببینند ما چه کار می کنیم.من هم سعی کردم بیشتر متوجهشان کنم.مدام سوال می پرسیدند و من واقعا لذت می بردم.امکانات هم در این زمینه بسیار تاثیر دارد.اگر هماهنگی لازم صورت نگیرد و زحمات فشرده ای که دوستان می کشند،طبعا نتیجه خوبی هم حاصل نمی شود.در حد امکان همه چیز خوب است.ولی خب هر چه امکانات بهتر نباشد کار هم بهتر انجام می شود.چون مردم واقعا دوبله را دوست دارند و بچه ها بسیار استقبال می کنند و این واقعا لذتبخش بود برای من.
