راهنمای فیلم نیمه اول سال 2013

می توان اسمش را گذاشت راهنمای فیلمی از تاریخ گذشته مثلا....!

 

 

خوب

شوالیه تاریک بر می خیزد   The Dark Knight Rises

کارگردان:کریستوفر نولان                                                       

فیلمنامه:جاناتان نولان،کریستوفر نولان

بازیگران:کریستین بل،آنا هاتاوی،تام هاردی،جوزف گوردون لویت،ماریون کوتیار،مورگان فریمن، مایکل کین

ژانر:اکشن ماجرایی

محصول: آمریکا 2012

مدت زمان: 165 دقیقه

خلاصه داستان: هشت سال از حوادث پایان فیلم شوالیه تاریکی گذشته است. بروس وین (بتمن) اکنون مردی شکسته است که با خدمتکار وفادار خود به تنهایی روزگار را سپری می کند. مزدوری با نام بین بین که از ارتش سایه ها اخراج شده است برای انتقامی ویران کننده به شهر گاتهام بازگشته است. اما انگیزه های واقعی او از بازگشت چیز دیگری است و اعمال خبیثانه او فقط به عنوان پوشش است.

درباره سازنده: کریستوفر نولان کارگردان چهل و دوساله انگلیسی یکی از کارگردانان متفکر و کاربلد سینمای جهان است که با ساخت فیلم های عمیق و تامل برانگیز خود طرفداران بسیاری پیدا کرده.وی پیش از این دو قسمت قبلی سه گانه بتمن را ساخته بود که با استقبال مخاطبان روبه به رو شدند.بی خوابی،بتمن آغاز می کند،حیثیت،شوالیه تاریک،آغاز از دیگر فیلم های این کارگردان مطرح به شمار می روند.

درباره فیلم: فیلم را از دو جهت می توان مورد بررسی قرار داد.نخست اینکه نولان بعد از فیلم تامل برانگیز و درخشان آغاز دست به ساخت سومین قسمت از سه گانه مالوف خود زده و دیگر اینکه به عنوان سومین قسمت از یک دنباله چه جایگاهی در کنار دو فیلم دیگر دارد.قبل از هر چیز باید بگویم در مسیر فیلمسازی نولان فیلم نه تنها پیشرفت به حساب نمی آید بلکه با چند پله عقبگرد هم روبه روست.در این فیلم وی سعی کرده با تکیه بر داشته های دو فیلم قبلی و بیشتر فیلم اول باز هم همان بازی آشنای خیر و شر دنیای فیلم های قبلی را اجرا کند.در اینجا نولان با استفاده از همه ظرفیتهای باقیمانده ابرقهرمان محبوب سعی کرده یک پایان کلاسیک و شکوهمند برای وی رقم بزند.پایانی که در عین زیبایی و شکوه غم انگیز نیز هست.بین قرار است یک شرور درد کشیده آشنا را بازی کند که از همان اول دست بتمن برایش رو است.برای همین با در بند کردن او می خواهد ماموریت ناتمام راس الغول فیلم نخست را تمام کند.آن هم با یک روش پیچیده و محیرالقول که همه شهر را در بهت فرو ببرد.مشکل اما از جایی است که به مانند کلیشه های آشنا و همان پنهان کاری ها قرار است از کسی که انتظارش را نداریم رودست بخوریم و این است که در انتهای فیلم میراندا را به عنوان ضدقهرمان اصلی می شناسیم.و برخ یاز منطق های این چنینی فیلم که به یکباره شخصیت اصلی فیلم را با مشکلات جدی رو به رو می کند.به شخصه بانتظار چنین گره گشایی را آن هم در فیلمی از نولان نداشتم.فکرش را هم نمی کردم که به همچون حربه ای دست بزند و پایان رشک برانگیز فیلمش را بدین شکل رقم بزند.با این وجود ولی سومین قسمت بتمن از فیلم نخست بسیار جلوتر است و همچنان از دنباله قبلی با فاصله عقب تر.و همین طور از فیلم قبلی سازنده اش که یک علمی تخیلی پیچیده و عجیب بود.فیلم البته لحظات خوب کم ندارد و صحنه های رویارویی بین با آن ابهت خیره کننده اش و بازی مثال زدنی تام هاردی با بتمن از بهترین صحنه های فیلم است.آخرین قسمت بتمن نولان را با نگاه یک پایان رویایی ببینید که قرار است در آن هر کس به شیوه خاص خودش رستگار شود.بتمن قرار است دیگر نباشد ولی همه شهر در امنیت و آرامش فرو برود.بروس وین هنوز یک معماست و شوالیه تاریکی یک افسانه واقع بینانه.اصلا مهم فقط این است که بدانیم کسی که همه این سالها شهر را از جرم و جنایت نجات داده کسی نبوده جز بتمن که این بار با کمک یک دزد چیره دست و در قامت یک زن گربه پوش هم به سرانجام رسانده شان. این یکی بیش از هر چیز در ستایش اراده معطوف به قدرت قهرمان است .

 بازتاب منتقدان: خوب

امتیاز در سایت آی ام دی بی: 8.8 از ده

امتیاز در سایت متاکریتیک: 78 درصد

نکته ویژه: نمایش سومین و آخرین قسمت از سه گانه بتمن کریستوفر نولان

نمونه ای از دیالوگهای فیلم:

بتمن(کریستین بل):قهرمان میتونه هر کسی باشه،حتی مردی که یه کار ساده انجام میده و یک کت رو میندازه روی دوش یه پسربچه تا بهش اطمینان بده که دنیا هنوز به آخر نرسیده

 

متوسط

پرُمته     Prometheus 

کارگردان: ریدلی اسکات

فیلمنامه:جان اسپایتس،دیمون لیندلوف

بازیگران:نائومی راپیس،لوگان مارشال گرین،میشل فاسبیندر،شارلیز ترون،گای پیرس

ژانر: علمی تخیلی

محصول: آمریکا 2012

مدت زمان: 124  دقیقه

خلاصه داستان:  عده ای از دانشمندان پس از تحقیقاتشان به علائم خاصی می رسند ، که از نوعی رابطه بین زندگی بر روی زمین و انسان و موجودات سیاره و کهکشان های دور خبر می دهد . آنها با سفینه ای به نام Prometheus برای بررسی زندگی موجودات بیگانه سفری طولانی را آغاز می کنند. در مقصد مورد نظر ، آنها با اتفاقاتی مواجه می شوند که نه تنها آنها، بلکه همه بشریت را تهدید می کند .

درباره سازنده:ریدلی اسکات که در کارنامه خود فیلم های مهم و محبوب بسیاری دارد در واپسین تجربه خود باز هم سراغ تم مورد علاقه اش رفته و انگیزه هجوم بیگانگان به زمین را دستمایه کار خود قرار داده.بلید رانر،بیگانه،تلما و لوئیز،گلادیاتور،سقوط شاهین سیاه و... هر کدام به تنهایی کافی هستند تا وی را از هر جهت فیلمساز مهم و تاثیرگذاری تلقی کنیم.

درباره فیلم: اگر در راستای علاقه وافر اسکات به مضامین موجودات بیگانه و حمله قریب الوقوعشان به زمین بخواهیم به فیلم نگاه کنیم باید بگویم وی در این زمینه فیلم خوب کم ندارد.پرمته با ظاهر اعجاب انگیزی که دارد و استفاده سخاوتمندانه ای که از جلوه های ویژه بصری برای آنچه که می خواهد به نمایش بگذارد، می کند فیلم قابل تاملی است.و مهمتر از همه حرفی که می خواهد بزند و مخاطب را درگیر کند.اینکه در جستجوی خالق خود به چه نتایجی می توان رسید.یا اصلا این کار چه فایده ای دارد و چه دردی را دوا خواهد کرد.پرمته همه زورش را می زند تا به چنین مفهومی برسد و با ظاهر پیچیده ای که دارد تماشاگر را اسیر چنین پرسش های فلسفی هم بکند.ولی فهم اینکه چرا موفق نمی شود و همه این پرسش ها درحد یک ایده و سوال می مانند خیلی دور از ذهن نیست.اسکات خواسته فیلمی علمی تخیلی بسازد که حتی در جاهایی هم از مسیر متعارفش خارج می شود و می رود به سمت فیلم هایی از جنس هارور های فانتزی که هراسی از انزجار حداکثری مخاطب هم ندارند.اما فیلم عجیبی است از این لحاظ که باز هم با همه تلاشی که کرده حداقل در فرم و و ظاهر مسحور کننده اش تا حدی موفق است و همچون بسیاری از فیلم های این چنینی به مخاطبش باج بیهوده نمی دهد.فیلم در اجرای صحنه های پیچیده فضایی و برخوردهای شدید موفق عمل می کند و اساسا یک فیلم عظیم با استانداردهای مرسوم و حتی فراتر است.اما در مفهوم و حرفی که از همان ابتدا و با آن شروع غافلگیرانه اش که به سان فیلم های آخرالزمانی و و ژانر وحشت ادامه می یابد قراردادش را با مخاطب  ناتمام رها می کند و با یک پایان باز کلیشه ای به سفر خود پایان می دهد.می توان فیلم را دید و سرگرم شد ولی اسیر مفاهیم فلسفی مابانه اش نشد.حتی اگر بدانیم فیلم دارد به ماجرای پایان دنیا و موج آخرالزمانیسم(!)  ایجاد شده تنه می زند و می خواهد یک ادامه نامتعارف از آن دست فیلم ها باشد ، باز هم پرمته از یک علمی تخیلی پرسشگرایانه متفاوت فراتر نمی رود.

 بازتاب منتقدان: معمولی

امتیاز در سایت آی ام دی بی: 7.3 از ده

امتیاز در سایت متاکریتیک: 65 درصد

نکته ویژه: نمایش فیلم دیگری از ریدلی اسکات

نمونه ای از دیالوگ های فیلم:

الیزابت شاو(نائومی راپیس):می خوام بدونم چرا خدایگانی که خلقم کردند بعد از مدتی در صدد نابودیم بر میان

دیوید(میشل فاسبیندر):دونستنش چه فرقی می کنه؟

الیزابت:فرقش اینه که من انسانم و تو ربات !

 

 

خوب

مایک جادویی   Magic Mike  

کارگردان:استیون سودربرگ

فیلمنامه: رید کارولین

بازیگران: چانینگ تاتوم،متیو مک کاناهی،الکس پتی فر،متیو بومر،جو مانگانیلو

ژانر:کمدی درام

محصول:2012 آمریکا

مدت زمان: 111 دقیقه

خلاصه داستان:ورود تازه واردی به یک گروه نمایش و سرگرمی مردان باعث وقوع اتفاقاتی می شود...

درباره سازنده:استیون سودربرگ کارگردان چهل و نه ساله آمریکایی سازنده آثاری چون سه گانه اوشن ها،شیوع،ترافیک،سولاریس،ارین برونکویچ وچه است که درسال 2000 برای کارگردانی فیلم ترافیک موفق به دریافت جایزه اسکار شد.مایک جادویی پس از تجربه های متوسط و ضعیف شیوع و غیر قابل کنترل بازگشت قابل قبولی برای سودربرگ به حساب می آید.

درباره فیلم:مایک جادویی وجه دیگری از واماندگی شخصیت های تنها و از خط گذشته را نشانه می رود.همان قصه آشنای ورود نابهنگام شخصی به یک جمعیت بیگانه و پیشرفت ناگهانی اش و تبدیل شدنش به یک شخصیت محبوب.سودربرگ در این ساخته خود پیشرفت قابل توجهی داشته و حداقل از فیلم نامید کننده  قبلی خود بسیار فراتر رفته است.بازی فوق العاده متیو مک کاناهی در نقش سردسته مردان نمایانگر به تنهایی کافی است تا تماشای فیلم را بهتان توصیه کنم.مایک جادویی قصه عشق و افراط است و بدست آوردن یک حلقه مفقوده که در زندگی همه آدمها وجود دارد.فیلم بهمان یاد می دهد که چگونه خودمان به آزادی گمشده مان برسیم.بدستش آوریم و قدرش را بدانیم. مثل هر چیزی این یکی هم نیاز به مراقبت دارد و می تواند افسار گسیخته شود و همه چیز را از بین ببرد.مایک جادویی دست روی همچو حلقه های مفقوده ای در زندگیمان می گذارد.یک فیلم خوب و جمع و جور که در عین کمدی بودن درگیرتان هم می کند.کافی است فقط به نعره های دالاس اول هر شو نگاه کنید تا بفهمید چه می گویم.مایک جادویی از بهترین های امسال است.

 

 بازتاب منتقدان:متوسط

امتیاز در سایت آی ام دی بی: 6.2 از ده

امتیاز در سایت متاکریتیک: 72 درصد

نکته ویژه: نمایش یک فیلم خوب پس از چند تجربه ناموفق از سودربرگ

نمونه ای از دیالوگ های فیلم:

دالاس(متیو مک کاناهی):[رو به آدام(الکس پتی فر)] تو شوهری هستی که اونا هیچ وقت نداشتند،تو همون مرد رویاهایی هستی که اونا هرگز باهاش روبه رو نشدند!

 

خوب

آدم هایی شبیه ما   People Like Us      

کارگردان: الکس کورتسمن

فیلمنامه: الکس کورتزمن،روبرتو اُرچی

بازیگران:کریس پاین،الیزابت بنکز،میشل فایفر، الیویا وایلد

ژانر:درام

محصول: 2012 آمریکا

مدت زمان:114 دقیقه

خلاصه داستان: سم که برای مدت طولانی با پدر خود ارتباط نداشته و دور از آنها زندگی کرده بعد از مرگ پدرش برای مراسم اوعلی رغم میل باطنی اش به زادگاهش باز می گردد.بعد از مدتی که در شهر ساکن می شود متوجه می شود خواهری دارد که تا کنون از وجود او اطلاعی نداشته است و …

درباره سازنده:الکس کورتسمن سی و هشت ساله که بیشتر به عنوان نویسنده و تهیه کننده آثار مختلف شهرت دارد بعد از تجربه کارگردانی دو سریال تلویزیونی "آدمهایی شبیه ما" را به عنوان نخستین تجربه کارگردانی خود ساخته است.در کارنامه وی تهیه کنندگی و نویسندگی آثاری چون ترانسفورمرزها،گاوچران ها و بیگانگان به چشم می خورد.

درباره فیلم: آدمهایی شبیه ما یک درام جمع و جور دوست داشتنی است که در آن همه چیز به اندازه و کفایت است.از آن دست فیلم هایی که معمولا هر سال چند تایی ازشان یافت می شود و اگر خوش شانس باشید می توانید به تماشایشان بنشینید.همان داستان قدیمی پیدا کردن یکی از اعضای خانواده پس از سالها که این بار با چاشنی عشق و نفرت هم همراه است.با یک سری بازی خوب و تصویرهایی حسرت بار.و یک پایان دیدنی.حقیقت امر این است که هیچ راهی برای کشف چنین فیلم هایی وجود ندارد مگر اینکه خیلی حواستان را جمع نام ها و زرق و برق ها نکنید.یک فیلم ساده و خوب که می توان از دیدنش لذت برد و برای وقتی که صرف شده افسوس نخورد.فیلم حکایت همه آدمهایی است که غافل مانده اند و در حالی که در پی فرصت های خوب پیش آمده شان هستند ناگهان تلنگری، اتفاقی به خود می آوردشان.اگر باهوش باشند و عاقل می توانند زندگی شان را تغییر دهند.به شرطی که بخواهند و انتظار نامعقولی نداشته باشند.فیلم لحظات خوب کم ندارد و رابطه میان مادر و سم و همچنین خواهر و خواهرزاده گمشده اش از بهترین هاست.به همین سادگی است که می توان با دیدن فیلمی به فکر فرو رفت و کمی از این های و هوی دنیای فریبنده به دور ماند.

بازتاب منتقدان:متوسط

امتیاز در سایت آی ام دی بی: 7.1 از ده

امتیاز در سایت متاکریتیک: 49 درصد

نکته ویژه: حضور شیرین و دوست داشتنی میشل فایفر

نمونه ای از دیالوگ های فیلم:

سم(کریس پاین): شش قانون زندگی:

هیچ وقت چیزی رو دوست نداشته باش فقط به این دلیل که بقیه هم ممکنه از اون خوششون بیاد،چون این طور نخواهد بود               

چیزی که فکر می کنی مهمه در واقع مهم نیست و چیزی که فکر می کنی بی اهمیته مهمه

به جایی که ازش نون می خوری گند نزن                        

همه درها بسته اس پس اگه می خوای برات دری به روت باز باشه به یه ضربه جانانه احتیاج داری

با کسی نخواب که مشکلاتش بیشتر از توئه

 

متوسط

به رم با عشق   To Rome With Love

کارگردان: وودی آلن

فیلمنامه:وودی آلن

بازیگران:وودی آلن،پنه لوپه کروز،جس آیزنبرگ،الن پیج،روبرتو بنینی،الک بالدوین،جودی دیویس

ژانر:کمدی رمانتیک

محصول: 2012 آمریکا،ایتالیا

مدت زمان: 112 دقیقه

خلاصه داستان: فیلم داستان آدمها و رابطه هایی است که همگی در بستر زیبایی ها و ویژگی های کهن شهری چون رم اتفاق می افتند.خواه شیرین باشند خواه تلخ.رم میزبان فعلی این آدمهاست...

 

درباره سازنده: وودی آلن فیلمساز کهنه کار آمریکایی در آستانه هفتاد و هشت سالگی کماکان در مسیری فیلم می سازد که به خاطرش گاه تحسین شده و گاهی هم مورد بی اعتنایی قرار گرفته.کمدی سیاه هایی که در عین نشاندن لبخند روی لب مخاطب تلنگر سنگینی هم به او میزند و وادارش می کند به همین سرور زودگذر اکتفا نکند و جهان پیرامونش را با دقت بیشتری رصد کند."به رم با عشق" آخرین ساخته آلن در حالی با استقبال گسترده ای مواجه نشد که فیلم قبلی اش یکی از اتفاق های مهم کارنامه فیلمسازی وی به حساب می آمد.آنی هال،پول را بردار و فرار کن،رز ارغوانی قاهره،ویکی کریستینا بارسلونا،مچ پوینت تعدادی از فیلم های این کارگردان با سابقه است.

درباره فیلم: "به رم با عشق" بازگشتی شیرین ولی ناکامل به همان دنیای مالوف آلنی است.دنیایی که در آن با همه چیز به پیچیده ترین شکلش شوخی میشود و سرشار است از ایده های بکر و بامزه.در اینجا نیز به مانند فیلم قبلی جغرافیا در فیلم حرف اول را می زند و قرار است علاوه بر اینکه داستانی تعریف شود با جزئیات شهری تاریخی همچون رم هم آشنا شویم و آلن این بار همچون نیمه شب در پاریس این کار را به خوبی انجام می دهد و با ورود به کوچه پس کوچه های هیجان انگیز و تاریخی رم ما را با داستان اپیزودیکش همراه می کند.مشکل اما از جایی آغاز می شود که خیلی همه چیز با منطق -حتی در شکل آلنی اش- هم برگزار نمی شود.فقط این ایده ها و شوخی های گاه به گاهی هستند که مخاطب را سر ذوق می آورند و باعث می شوند با فیلم همراه شود.با اینکه خود آلن نیز در فیلم نقش آفرینی میکند و شمایل آشنای همان پیرمرد مساله دار تکه پران را برایمان به یاد می آورد و به غیر از چند شخصیت خوب دیگر فیلم که داستان را بهتر جلو می برند-همچون داستان شخصیت الن پیج و روبرتو بنینی که از محشرترین های فیلم هستند- ولی باقی ماجرا روی چند شخصیت به شکلی ضربدری در رفت و آمد هستند.چنان که نمی دانیم اساسا با شخصیتی همچون الک بالدوین که از ابتدای فیلم در حال همراهی کردن شخصیت دیگری است و مدام در حال نشان دادن راه و چاه به اوست چه کنیم! این یکی را میتوان با یک نگاه خوشبینانه هجویه ای درباره شهرت  دانست که حتی در این شکل ساده اش هم مخاطب را همراه می کند.یک کمدی رمانتیک سبک سرانه و گاه هوشمندانه از کارگردانی که فیلم به فیلم در حال یک رفت و برگشت شخصی و روحی است.هر چقدر هم که در بند مسائلی از این دست باشیم باز هم به رم با عشق این ظرفیت را دارد که از ابتدا تا انتها نگهتان دارد و لحظاتی حقیقتا لبخند به لبتان بیاورد.این همان عادت رفتاری است که معمولا در برابر تماشای فیلم های آلن به یاد داریم.بخندیم،فکر کنیم و به بیهودگی جهان امروز ایمان بیاوریم.توقع چندانی نمی خواهد.

 

 بازتاب منتقدان: متوسط

 امتیاز در سایت آی ام دی بی: 6.5 از ده

امتیاز در سایت متاکریتیک: 54 درصد

نکته ویژه: نمایش هر فیلمی از وودی آلن یک نکته ویژه به حساب می آید

نمونه ای از دیالوگ های فیلم:

جان(الک بالدوین):اگه یه چیزی برای واقعی بودن بیش از حد خوب باشه می تونی مطمئن باشی که واقعی نیست!

خیلی خوب

هفت روانی   Seven Psychopaths  

کارگردان:مارتین مک دونا

فیلمنامه: مارتین مک دونا

بازیگران: کالین فارل،سم راکول،کریستوفر والکن،ابی کورنیش

ژانر:کمدی جنایی

محصول:2012 آمریکا

مدت زمان: 110 دقیقه

خلاصه داستان:مارتی فیلمنامه نویسی است که در جستجوی طرحی برای نوشتن فیلمنامه تازه اش است.با یافتن موضوع به وسیله دوستش بیلی این دو وارد ماجراهای تازه و خطرناکی می شوند...

درباره سازنده:مارتین مک دونا کارگردان 42 ساله انگلیسی که بیشتر به عنوان نویسنده نمایشنامه نویس شهرت دارد اولین بار با ساخت فیلم کوتاه شش تیرانداز تحسین همگان را بر انگیخت و موفق به دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم کوتاه شد.وی در سال 2008 با ساخت کمدی درام موفق و تحسین برانگیز در بروژ بار دیگر موفق شد توجه همگان را به خود جلب کند و نوید فیلمساز نوظهوری و مستعدی را به عالم سینما بدهد.وی برای این فیلم نامزد دریافت اسکار بهترین فیلمنامه اورژینال نیز شد.هفت روانی دومین فیلم بلند اوست که هرچند به اندازه فیلم قبلیش مورد استقبال قرار نگرفت ولی در نوع خودش فیلم نامتعارف و قابل بحثی است.

درباره فیلم:هفت روانی نمونه قابل بحثی از یک کمدی جنایی سرخوشانه و پست مدرن است که با تلفیق چندین داستان مرتبط به هم به نتایجی خیره کننده دست پیدا می کند.در این فیلم نیز نقطه قوت مک دونا دیالوگ های نامتعارف و دیوانه کننده ای است که به کرات از زبان شخصیت های اصلی فیلم بیان می شود و مخاطب را با نوعی سرگشتگیِ شیرین همراه می سازد.نوع ویژه دیگری از فضایی که تارانتینو کماکان ان را تجربه می کند و البته فاصله زیادی هم با آن دارد.خشونت در فیلم مک دونا بیشتر از آنکه چاشنی و اصل قرار بگیرد نوعی حاشیه فانتزی است که تعمدا با آن شوخی می شود و وحشیانه ترین صحنه های جنایی و خون آلود طوری به نمایش گذاشته می شوند که مخاطب پیگیر سینما آگاهانه می تواند از هدف فیلمساز مطلع شود.رگه هایی از ابزوردیسم انگلیسی را نیز می توان در این ساخته مک دونا جستجو کرد که با نوی آگاهی به برگ برنده فیلم تبدیل شده.فیلم سرشار است از دیالوگهای پر و پیمان بی ربط و نامانوسی که در عین نمایش شخصی های خل و دیوانه فیلم نوع نگاه جاری در فیلم را هم عیان می سازد.یک ارتباط خوب و بی نظیر میان سه همسفر اصلی فیلم شکل گرفته که هر سه بازیگر اصلی نیز به خوبی از پس ایفای آنها برآمده اند.کالین فارلی که مدام در مرزی از دیوانگی و سرخوشی سر می کند و سم راکولی که با یک بازی درخشان یک دیوانه تمام عیار از آب درآمده و کریستوفر والکنی که به خوبی توانسته تعادل میان این دو جوانک دیوانه را حفظ کند.هفت روانی با اندکی اغماض یکی از بهترین های امسال است هرچند که خیلی به آن توجه نشده و مانند ساخته قبلیش مورد استقبال واقع نشده.البته که گفتنی است در بروژ هنوز با فاصله زیاد در صدر قرار دارد!

 

 بازتاب منتقدان:متوسط

امتیاز در سایت آی ام دی بی: 7.4 از ده

امتیاز در سایت متاکریتیک: 66 درصد

نکته ویژه: نمایش فیلم دیگری از نویسنده وکارگردان فیلم در بروژ

نمونه ای از دیالوگ های فیلم:

هانس(کریستوفر والکن):خب همونطور که گاندی گفت "چشم در برابر چشم باعث میشه که دنیا کور بشه" من اینو از صمیم قلب قبول دارم

بیلی(سم راکوِل):نه،دنیا کور نمیشه،فقط یه آدم با یه چشم باقی می مونه!چطوری آخرین آدمی که کوره میتونه بره پیش آخرین آدمی که هنوز چشم داره و چشماش رو دربیاره ؟ همه کاری که باید بکنه اینه که بره و پشت بوته ها پنهان بشه.گاندی اشتباه می کرد . فقط کسی جراتش رو نداشت بیاد اینو بگه!

خیلی خوب

جَنگوی رها شده از بند Django Unchained         

کارگردان: کوئنتین تارانتینو

فیلمنامه: کوئنتین تارانتینو

بازیگران:جیمی فاکس،کریستف والتز،لئوناردو دی کاپریو،ساموئل ال.جکسون،کری واشنگتون

ژانر:وسترن

محصول: 2012 آمریکا

مدت زمان:165 دقیقه

خلاصه داستان: جَنگو برده ای که توسط یک جایزه بگیر آلمانی خریداری می شود تا برای شناسایی چند جنایتکار با او همسفر شود،در نهایت با کمک او برای نجات همسرش پا به مزرعه کندی لند می گذارد....

درباره سازنده:کوئنیتین تارانتینو که کارش را در سینما با فیلمنامه نویسی شروع کرد خیلی زود با ساخت چند فیلم به کارگردانی محبوب و صاحب سبک بدل شد که فیلمهایش پر است از ارجاعات شیرین و مختلف به فیلمهای تاریخ سینما.پالپ فیکشن،سگدانی،جکی براون،بیل را بکش 1 و2 ،ضد مرگ،حرامزاده های لعنتی از فیلمهایی هستند که این کارگردان نامتعارف در کارنامه خود ثبت کرده.خشونت از نوع غیر معمول و آگاهانه اش مساله ای است که او در فیلمهایش به آن توجه و علاقه ویژه ای دارد و هر فیلمی که میسازد این را مد نظر قرار می دهد.پالپ فیکشن از نظر بسیاری با نوع خاص دیالوگها و روایت یکی از نشانه های دوران گذار جامعه به پست مدرنیسم بود که هنوز که هنوز است طرفدران بسیاری دارد.

درباره فیلم: جنگوی رها شده از بند وسترنی است تمام عیار با همان دغدغه های مالوف تارانتینویی که او همیشه درفیلمهایش از آنها شاهد مثال می آورد و به فیلمهای مهمی ارجاع می داد.حالا دیگر به نظر می رسد تارانتینو هیج ابایی از دستمایه قرار دادن حساس ترین مسائل در فیلمهایش ندارد.پس از آنکه در فیلم قبلی اش توسط حرامزاده ها دخل نازی ها را آورد و هیتلر را هم به خاکستر تبدیل کرد اینبار دوباره یک داستان قدیمی را رو میکند و و زخم کهنه ای را از نو باز می کند.ولی این فقط خود اوست که می تواند هر چیزی را از ذات واقعیت گرفته و به ذات سینما  تبدیلش کند.بدون آنکه آب از آب تکان بخورد یا حساسیت ویژه ای به وجود اید.هرچند که در این مورد ویژه ظاهرا حساسیت هایی هم به وجود آمده!"جنگو..." با یک فیلمنامه محکم و کار شده و با استفاده از یک گروه بازیگران فوق العاده پر است از صحنه ها و سکانس های بی نظیر و رشک برانگیزانه که دل هر عشق سینمایی را به لرزه در می آورد.اگر عاشق خشونت های فانتزی و سرخوشانه تارانتینویی هستید و می خواهید دوباره کریستف والتز دوست داشتنی را در هیبت یکی دیگر از شخصیت های تارانتینویی و این بار یک هفت تیر کش ببینید تماشای فیلم تازه اش را از دست ندهید که عیش بی مانندی است.به خصوص که حالا دی کاپریو هم به میدان آمده و با یک نقشِ در ظاهر منزجر کننده قرار است یکی از متفاوت ترین نقش آفرینی هایش را ارائه دهد که تا حد زیادی هم موفق است.به غیر از والتز که درست قالب نقش است و غافلگیرتان خواهد کرد آسِ دیگر را با ساموئل ال جکسون رو می کند و با ارائه یک سیاهپوست ضد سیاه قطعا یکی از بهترین نقش آفرینی های جکسون را به همراه دارد.فیلم را با این پیش فرض ببینید که همیشه منتظر بودید تارانتینوی وسترن باز بالاخره وسترن معرکه اش را بسازد و توی آن هر چقدر که می خواهد به فیلمهای محبوبش ادای دین کند و حسابی خل بازی در بیاورد(!).به هیچ عنوان پشیمان نخواهید شد.

بازتاب منتقدان:خوب

امتیاز در سایت آی ام دی بی: 8.7 از ده

امتیاز در سایت متاکریتیک: 81 درصد

نکته ویژه: نمایش هر فیلمی از تارانتینو خودش از ویژه ترین نکته هاست!

نمونه ای از دیالوگ های فیلم:

کلوین کندی(لئوناردو دی کاپریو):به نظر می رسه رئیست یه کم از دیدن این صحنه رنگش پریده

جَنگو(جیمی فاکس):نه.فقط عادت نداره ببینه سگها دارن یه نفرو تیکه پاره می کنن

کلوین کندی:ولی تو عادت داری؟

جَنگو:راستش من یه کم بیشتر از اون به کارای آمریکایی ها عادت دارم!

 

..................................................................................

خوب

بغض

کارگردان:رضا درمیشیان                                                                          

فیلمنامه: رضا درمیشیان

بازیگران:بابک حمیدیان،باران کوثری،مهران احمدی

ژانر:اجتماعی

محصول:1390

مدت زمان نمایش: 84 دقیقه

خلاصه داستان: دو روایت از دو مقطع متفاوت از زندگی ژاله و حامد، دو جوان مهاجر ایرانی است. یک روایت روزهای آشنایی و خوشی این دو جوان است و روایت دیگر هشت ساعت سرنوشت ساز زندگی آنان...

خارج از متن:طبق شنیده ها پروانه ساخت فیلم به شرط انتقال فضای داستان به خارج از کشور صادر شد.همچنین در جشنواره سی ام در حرکتی محیر العقول فیلم در بخش مسابقه قرار نگرفت و دچار مشکلاتی هم شد.

درباره سازنده: رضا درمیشیان فعالیت‌اش در سینما را در مطبوعات سینمایی آغاز کرده، چند مستند ساخته و پس از آن به عنوان دستیار کارگردان و برنامه‌ریز، مشاورکارگردان و مجری طرح با فیلم‌سازانی چون داریوش مهرجویی و فریدون جیرانی همکاری داشته است، فیلم «بغض» اولین تجربه‌ی سینمایی‌اش در مقام نویسنده و کارگردان است.

درباره فیلم: بغض تجربه متفاوت و جسورانه نسلی است که بیشتر از همه چیز دارد تاوان بی توجهی گذشتگانش را می دهد.فیلمی که در عین سادگی قصه و موضوع در پرداخت و روایت به شدت متفاوت و هوشمندانه عمل می کند.دوربین سیالی که در همه لحظات فیلم حامد فیلم را در کوچه پس کوچه های غربت چندین ساله دنبال می کند و درنهایت پشت درهای بسته خشم و تباهی اسیر می شود.درمیشیان با یک نگاه خوب و منطقی توانسته فیلمی بسازد که به خوبی مخاطب شناسی شده و جنس خودش را درست می شناسد.اگر چه در قصه و فیلمنامه کاستی های بعضا غیر قابل اغماضی دیده می شود ولی جسارتی که در پرداخت و فرم فیلم به خرج داده شده کافی است تا فیلم را یکی از متفاوت ترین تجربه های چندین سال اخیر سینمای ایران بدانیم.فیلم با همه محدودیت های موجود داخل و خارج درباره غربت و حسرت حرف می زند.از عشق می گوید و برای نرسیدن های مدام این نسل بهانه می تراشد.پایان تلخی که دارد به مثابه همان پتکی عمل می کند که مدتهاست بر سر ناظرین و عاملین وضعیت نا به سامان جوانان خارج نشین و حتی داخل نشین کوبیده می شود.ولی تا وقوع حادثه خبری از های و هوی نیست.حامد نماینده همان نسلی است که با تشرها و بی توجهی ها رانده شده و همه فکر و ذکرش فرار است.فرقی نمی کند از کجا.فرار از حالا، فرار از فردا.کسی را پیدا کرده و طعم عشق را جایی چشیده که نیازش را داشت.ولی ناملایمتی های روزگار و اطرافیان از او موجودی ساخته که برای حق خواهی به عمویش هم رحم نمی کند و خسته و وامانده به دنبال گریزی است که در آن قدری آرامش داشته باشد.او قربانی همه نگذاشتنها و ممنوعیت های خود خواهانه است.بغض فیلم ماندگارتری می شد اگر فقط با تکیه بر فرم و روایت نامتعارفش سعی در جذب مخاطب نمی کرد.پس بغض را ببینید و وقتی آن نمای کوبنده پایانی خورد توی ذوقتان بگذارید بغضتان خودش بدون هیچ توجیهی بترکد.گاهی واقعا لازم است.

قسمتی از دیالوگ های فیلم:

ژاله (باران کوثری) : رسیدیم اونجا ، یه سال از هم جدا شیم...
حامد (بابک حمیدیان) برای چی جدا شیم؟
ژاله: قدر همو بیشتر می دونیم...
همین الانم می دونیم دیگه، خوبه..
خوبه ، دوست داری؟
حامد: ببین من چقدر قدرتو می دونم؟
ژاله: چقدر؟
حامد: اینا ، با دو تا چشمام دارم نگات می کنم، بعدم اصلا از این ، از این فکرهای مسخره خوشم نمی آد، با همیم دیگه، با هم می پریم...

 

متوسط

آینه های رو به رو

کارگردان:نگار آذربایجانی

نویسنده: نگار آذربایجانی،فرشته طائرپور

بازیگران: شایسته ایرانی، غزل شاکری، همایون ارشادی، نیما شاهرخ شاهی، مریم بوبانی، رابعه اسکویی، صفا آقاجانی، سارا بهرامی با حضور افتخاری هنگامه قاضیانی، صابر ابر، تورج منصوری

ژانر:اجتماعی

محصول:1389

مدت زمان نمایش: 100 دقیقه

خلاصه داستان: «رعنا» و «آدینه» دو زن جوان از دو موقعیت کاملا متفاوت خانوادگی و اجتماعی، بر اثر حادثه‌ای با هم مواجه و همسفر می‌شوند. رعنا زنی کم تجربه و مذهبی است که به‌خاطر نیاز مالی، پنهانی مسافرکشی می‌کند با آدینه دختری که سرکش و مرفه است و از خانه خود فرار کرده روبه‌رو می‌شود...

درباره سازنده: نگار آدربایجانی متولد سال ١٣۵٢ در تهران؛ بازیگر، نویسنده، تدوینگر و کارگردان است. او فارغ التحصیل در مقطع کارشناسی ارشد سینما می باشد. اولین حضور وی در عرصه سینما، بازی در فیلم «نسل سوخته» به کارگردانی رسول ملاقلی پور بوده است. «آینه های روبرو» اولین تجربه کارگردانی وی می باشد که در ژانر اجنماعی ساخته شده است.

 

خارج از متن:تاخیر چند ساله در اکران فیلم و مشکلاتی که هنگام ثبت قرارداد اکران فیلم رخ داد

درباره فیلم: آینه های روبه رو به عنوان اولین فیلم کارگردانش حرفهای بسیار برای گفتن دارد.با این تصور که شخصی چون فرشته طائر پو رکاربلد پشت این فیلم است و قرار است یک فیلم آسیب شناسانه با موضوعی حساسیت برانگیز را شاهد باشیم.به غیر از حضور اضافی و بی مورد چند شخصیت و جاهایی که از قصه اصلی دور می شویم و البته شعاری بودن برخی دیالوگ ها برای فهم بیشتر مساله اصلی،فیلم به عنوان تجربه اول برگ برنده زیاد دارد.فقط کافی است بازی دو بازیگر اصلی فیلم را در کنار هم ببینید و متوجه اهمیتی شوید که برای چنین فیلمی قائلم.البته که فیلم تجربه بدون نقصی به حساب نمی آید و می توان با تمرکز بیشتر بر جزئیات فیلم را از  آن چه که هست تماشایی تر هم نمود.ولی در اوضاع و احوال ناباورانه فعلی سینمای ایران همین که چنین فیلمی با اصرار و پیگیری های مثال زدنی تهیه کننده اش فرصت اکران پیدا می کند بهترین توجیه است که تماشایش را از دست نداد.یک فیلم دغدغه مند خوب که هم موضوعش را به خوبی آسیب شناسی کرده و هم سعی نکرده صرفا به طرح مساله و روایت های بیهوده و کلیشه ای صرف بپردازد.تماشای آینه های روبرو در این روزها از جهات بسیاری توصیه می شود.

قسمتی از دیالوگ فیلم:

نیما شاهرخ شاهی:اگه بچه تون بزرگ شه و بفهمین همچین مشکلی داره چی کار می کنین؟

رعنا(غزل شاکری):اگه باباتون بخواد شما رو شوهر بده چی کار میکنین؟

 

خوب

بی خود و بی جهت

کارگردان:عبدالرضا کاهانی                                                                        

فیلمنامه: عبدالرضا کاهانی

بازیگران:نگار جواهریان،رضا عطاران،احمد مهرانفر،پانته آ بهرام

ژانر:اجتماعی

محصول:1390

مدت زمان نمایش: 90 دقیقه

خلاصه داستان: الهه و فرهاد فقط تا شب فرصت دارند تا خانه تازه شان را برای عروسیشان آماده کنند.این درحالی است که مژگان و محسن نیز هنوز اثاثیه شان را از این خانه -که مستاجر قبلی اینجا بوده اند- خارج نکردند...

خارج از متن: مشکلات فراوان بر سر اکران فیلم و در نهایت تحریم از سوی حوزه هنری برای نمایش در سینماهای تحت نظارتش و قرار گرفتن در لیست سیاه این نهاد

درباره سازنده: عبدالرضا کاهانی را حالا دیگر باید فیلمسازی صاحب سبک و نگرشی خاص قلمداد کرد. فیلمسازی که اگرچه پس از ساخت سومین فیلمش نزد عموم شناخته شد و دو فیلم قبلیش بنا به مصلحت های فرهنگی(!) اجازه نمایش نیافته بودند. «آدم» و «آنجا» دو تجربه نخست کاهانی در مقام کارگردان بود که از این بین اولی سر از شبکه نمایش خانگی درآورد و دومی هم کماکان نادیده مانده. «بیست» اگرچه نزد منتقدان اثری متوسط ولی گامی رو به جلو برای فیلمسازش به حساب می آمد، اما این «هیچ» بود که او را چندین پله جلوتر انداخت و منتقدین هم او و هم فیلمش را در زمره آثار خوب اجتماعی سینمای ایران جای دادند. با این حال هیچ هم از سوی مسئولان سینمایی گرفتار بدفهمی ها و ساده انگاری های مرسوم شد و پس از اعمال سلایق و تغییرات بعد از نمایش مصلحتی در جشنواره به نمایش عمومی درآمد. پروسه ای که برای فیلم قبلی او ؛ اسب حیوان نجیبی است هم تکرار شد و پس از تک نمایش جشنواره ای با اعمال تغییراتی به شکلی چراغ خاموش در گروه آزاد به نمایش درآمد و خوشبختانه با استقبال خوبی هم رو به رو شد، کاهانی اما همچنان این جسارت را دارد که با عقیده اش فیلم بسازد و پس از همه این کش و قوسها دست از رویه اش بر نمی دارد. بی خود و بی جهت با اینکه با مخالفت حوزه مبنی بر اکران فیلم در سینماهایش رو به رو شد اما توانسته به فروش نسبتا خوبی دست پیدا کند.

درباره فیلم: بی خود و بی جهت در ادامه همان مسیری است که کاهانی پیشتر با هیچ  و اسب حیوان نجیبی است آن را طی کرده بود.فضایی ابزورد و و تیره که به واکاوی روابط بی سرانجام و بیهوده روزمره آدمها می پردازد.در این فیلم نیز با استفاده از همان موقعیت تک مکانی و استفاده از دیالوگهای نامانوس و نامتعارف یک موقعیت منحصر به فرد به وجود آورده و با کارگردانی رو به جلوی خود توانسته به جنس جدیدی از سینمای مورد علاقه اش برسد.ولی در این میان به خاطر همین توجه بیش از حد به فرم و نوع روایت کمتر از قصه مایه می گذارد و خیلی در بند کشمکش های فیلمنامه ای نیست.بنایش را گذاشته بر روابط و موقعیت ها که مثل آثار قبلی از نوعی کمدی ناخواسته هم برخوردارند.کمدی که نه حاصل واکنش ها و برخوردها که در اثر فضا و موقعیت مضحک و سیاهی است که او پیش روی مخاطبش قرار می دهد.با ایجاد یک بسترِ به خودی خود دراماتیکِ اسباب کشی با چهار شخصیت اصلی و چند شخصیت فرعی انبوهی از موقعیت ها و بزنگاه های آشنا و نامتعارف را به وجود می آورد و کماکان محکوم می شود به ساختن فیلمهایی بدون اتفاق!کاهانی  البته در این فیلم انگشتش را سمت قشری نشانه رفته که به هر جهت موجب ایجاد حساسیت هایی هم شده و طبق معمول دستش را برای همه رو کرده.به خصوص که حالا گروه تازه ای هم به جمع ممیزی بِگیران سینمای ایران اضافه شده اند که دست بر قضا صاحب چندین سینمای مهم این مملکت هم هستند.طبیعی است در چنین موقعیتی کاهانی همان رویه سابق را پیش گیرد و با اعمال کمترین اصلاحیه ها بیشترین سود را بکند.یک تبلیغ مفت و مجانی برای فیلمش کافی است تا فروش فیلم دست کم برای او که حالا تهیه کننده هم شده راضی کننده باشد.بی خود و بی جهت اگر به گمان برخی مثل اسم فیلم بی خود بی جهت است اتفاقا بزرگترین موفقیت را به همین جهت هم کسب کرده!

قسمتی از دیالوگ های فیلم:

الهه(نگار جواهریان):دست شما درد نکنه مژگان خانوم.شما یک خانومی ناسلامتی.به جای اینکه یک ذره احساس همدردی و مسئولیت داشته باشی.یک جو درک داشته باشی.

مژگان(پانته آ بهرام):مگه من گفتم برو؟

الهه:این وضعیت منه.مساله پوله الان؟شما نمی بینی؟شما خودت اینطوری عروس شدی؟

مژگان:اثاث من مونده تو کوچه.خونَمم که دو دستی تقدیم شما دو تا کردم.خودم و این شوورَمم که وایسادیم اینجا عین این...

محسن(رضا عطاران):حَمالا

مژگان:حمالا داریم برات کار می کنیم.هرچی هم که از دهنت در میاد بارمون می کنی.اَی روتو برم.می خوای به جات بِزام؟!

 

خیلی خوب

پذیرایی ساده

کارگردان:مانی حقیقی

نویسنده: مانی حقیقی،امیررضا کوهستانی

بازیگران: مانی حقیقی،ترانه علیدوستی،صابر ابر،سعید چنگیزیان،اسماعیل خلج،قربان نجفی

ژانر:اجتماعی

محصول:1390

مدت زمان نمایش: 100 دقیقه

خلاصه داستان: کاوه و لیلا با بسته های اسکناس آمده اند در دل حاشیه مناطق غربی کشور تا با پخش کردن پول میان معدود افراد آنجا واکنش ها و برخوردهای هر کدام از انها را ثبت کنند.طولی نمی کشد که خودشان نیز گرفتار می شوند.

درباره سازنده: مانی حقیقی سازنده آثاری چون آبادانی ها،کارگران مشغول کارند و کنعان در حالی چهارمین فیلمش را ساخته که پیش از این چندین تجربه در عرضه بازیگری هم کسب کرده که مهمترین آنها حضور در درباره الی فیلم تحسین شده اصغر فرهادی بود.شاید به همین دلیل و چندین تجربه دیگرش در این عرصه بود تا در فیلم خودش هم مقابل دوربین رفت.کنعان ساخته قبلی وی مورد توجه بسیاری قرار گرفت.

 

خارج از متن:مشکلات فراوان بر سر اکران فیلم و در نهایت تحریم از سوی حوزه هنری برای نمایش در سینماهای تحت نظارتش و قرار گرفتن در لیست سیاه این نهاد

درباره فیلم: پذیرایی ساده را می توان حاصل دو نگاه پیشرو و نبوغ آمیز دانست.کوهستانی با کوله باری از تجربه از تئاتر و تجربه هایی منحصر به فرد و حقیقی که جدای از آن نگاه ویژه ای که درفیلمهای قبلی اش دارد سعی کرده از فیلم قبلی اش داستان هم بگوید.ماحصل این تجربه فیلمی شده که به راحتی می توان آن را در شمار بهترین فیلم های چند سال اخیر قرار داد.یک درام فانتزی که به وضوح رگه هایی از ابزورد را همراه خود دارد.فیلمساز سعی می کند با استفاده از سطح یک مفهوم به جنبه های دیگری از معنا و برداشت افراد دست پیدا کند.حقیقی تلاش کرده با خلق نامتعارف ترین موقعیت ها قابل پیش بینی ترین تصورها را برانگیزد و با تحقیر مخاطبش خود را کوچک جلوه کند.یک "خود رابین هود پنداریِ" کاذب با این تفاوت که اینجا منبع پول نیز خودش است و بخشنده آن هم خودش.اینکه چرا و به چه دلیل قرار است در طول این سفر ادیسه وار آدمها را قضاوت کنیم و حق را بی چون و چرا به آنها بدهیم یا نه مساله ای است که خیلی برای فیلمساز مهم نیست.چیزی که اهمیت دارد برخوردها و روابط میان آدمهاست و اینکه پول را بهانه ای قرار میدهد تا از دل آن به نوعی کشف و شهود دست پیدا کند.شاید به عبارتی بتوان گفت این زن و مرد قربانیان بخت برگشته یک دیار خاموش اند که آمده اند با تقسیم یک مشت اسکناس خودشان را قضاوت کنند.و دیری نمی ماند که در یک برزخ برگشت ناپذیر گرفتار ذهنیات و انگاشته های بی سرانجام خودشان می شوند.که نه آنها قاضی اند نه مخاطبانشان مظنون.

قسمتی از دیالوگ فیلم:

لیلا(ترانه علیدوستی):عزیز من زنگ نزنی بذاری بری یارو فکر می کنه مال یه آدمیه بدبخت شده الان راه میفته تو خیابونها با نوار چسب اطلاعیه میزنه رو در و دیوار، "مقداری پول پیدا شده" ندیدی تو سوپرا می زنن؟

کاوه(مانی حقیقی):چرا فکر می کنی همه مثه خودت خُلن لیلا؟مثه اینه که تو میدون ونک داری راه میری شاد، دو تا مشنگ با یه کیسه چک پول صد هزار تومنی میان بهت میگن اینو بگیر آقا. نمیگیری دیگه. فک می کنی یه داستانیه چیزیه.

لیلا:حالا باز بگو ونک.این ربطی نداره به ونک. فرق میکنه وقتی زنگِ یارو رو می زنی!